Bir kitabın başındaymış gibi, edebiyatın çok başındayım.
Birkaç satırın üzerinde ayak izlerim oldu, birkaç cümlemin ruhunda kelimelerimi okuyabilirdiniz, birkaç kelimenin ruhunda acılarımı görebilirdiniz.
Ama hiçbirini göstermedim okuyucu.
Ruhum bilmediğim bir karanlığa gömülüyken, elimde geçmişin yara izleri satırlarımın çizgileri oldu.
O satır çizgilerinde yürürken çok yalnız hissetmiştim; yoldaş arama gereği duymadım, yoldaşım satırların ruhuydu.
Şimdiyse size her şeyin başında, bir kelimenin özünde, bir yazının kucağında emeklediğim adımlarımı göstermek için gözlerinizin üzerine satırlarımı döşeyeceğim.
Satırlarında yoldaş arayan bir acizden başkası değilim, başkalarının satırlarında ruhumu dinlendirmek için yoldaş olduğum gibi.
Ey okuyucu, ruhlarımız yorgun.
Geçecek bugünün karanlığı da, alacak bir gurubun kızıllığı, saracak bir umudun yası hepimizi.
Benden bir dal müzik: https://www.youtube.com/watch?v=_Pv5CLDA7wg
Not: Yazdığım yazılar için hiçbir duygudan kaçınmayarak, bana en içten eleştirilerinizi sunarsanız çok memnun kalırım.