Hatırlar mısın, bilmem..
Annem olduğunu çok hatırlattım sana..
Tabi ki hatalarım oldu benim de..
Beni anlamanı bekledim ama hep..
Bana böyle davranmanı gerektiren ne yaptım ki sana?..
Peki, haksız olacaksa biri, o ben olmaya razıyım..
Yeter ki içten, bir kere "Evladım.." de bana..
Nasıl seninle 9 ay geçirdik o kadar yakın, bilmiyorum..
Şimdi o kadar uzağız ki !..
Meğer koskoca bir hayatta 9 aymış yakınlığımız..
Meğer yan yana olsak ta, o kadar uzak olunuyormuş ki !..
Ama senin için hiç farketmedi ki..
Yakınmışım, uzakmışım !..
Yanındaymışım, değilmişim !..
İçimde bir "ukte" kalmış veya kalmamış !..
Sevgiyi aramıştım sende..
Belkide hala aramam olsa gerek hatam !..
Haklısın!..Bu kadar ısrar etmemeliydim belkide..
Ama, sevgi eksikliği diğer hiçbir şeye benzemiyormuş..
Kalıcıymış..
Acıtıyormuş..
Yürek burkuyormuş..
Hatam, hala sevgi aramam !..
Bulamayacağım yerde, hep aynı kişide, sende..
Ben hala ısrardayım..
Bırakma beni anne !..
Tut ellerimden..
Eğer yerini dolduracak birini bulursan, söyle..
O tutsun ellerimden..
Bırakma ellerimi anne !..
Yerinin dolmayacağını bilmiyor musun sen?..
Tut ki, öyle bağlanayım hayata..
Hayat beni atmışken bir kenara..
Senle avunayım gecenin karanlığında..
Yıldızlarla birlikte aydınlatalım geceyi..
Sabah kıskanır belki bizi..
Hem güneş daha da parlak doğar belki..
Keşke arkamda olduğunu hissettirebilseydin bana..
Çok mu zordu, bilmiyorum !..
Bu kadar zor olmasa gerek be anne !..
Hayat bu kadar mı kördüğüm ?..
Anne kelimesi bu kadar mı örgülü ?..
Hayatın oynadığı bu kaçıncı rolü ?..
Her şeye rağmen, gitme anne benden..
Tut anne, bırakma ellerimi !..