Sen yoksun ya karanlık şimdi, aydınlık bile..
Sen gitmeseydin ya bizi bırakıp da..
Sen..Sen keşke yanımızda olsaydın ya..
Sen "Ümmetim!!!" demiştin ya..
O gün başladı işte bizim için bayram..
Solgun şimdi, açan çiçek bile aslında..
Sen yoksun ya, kalpler tatmin değil..Etraf duman..
Tüm çiçekler dikenli, bir kaktüs misali..
Sen yoksun ya, etrafa saçılan korlar aydınlığımız..
Güneş bile doğmak istemez belkide bazen..
Sen yoksun ya, karanlıktayız Ey Nebi..
Ama görmek istemezdin belki bizi..
Böyle bir ümmeti görmek hoşuna gitmezdi ki..
Sen bizi söylerken biz Sen'i unuttuk Ey Kainatın Efendisi..
Senin bizi düşündüğün kadar, biz Sen'i düşünemedik Ya Resulallah..
Okuyamadık hakkıyla bize bıraktığın en kapsamlı mirası..
Donatamadık kendimizi onunla..
Sana hakkıyla benzemeye çalışmadık..
Dinde zorlama yoktu aslında, bizdik yokuş yukarı çıkmaya çalışan..
Bıçağın sırtıyla kesmeye çalışan..
Etraftaki haramlara gözleri alışan..
Bizdik Sen'i hakkıyla anlatamayan..
Anlatılması gereken yerde, susan..
Susulması gereken yerde, aklına geleni konuşan..
Sen bizi unutma Ya Resulallah..
Biz Sen'i aslında o kadar çok özledik ki..
Evet anlatamıyoruz belki..
Ama diller tanımlayamaz ki zaten Sen'i..
Sen ki 14 asır sonra bile taptaze duygular uyandıran..
Sen ki kalpleri coşturan, kıvılcımlar oluşturan..
Görmesek de, içimizde derin duygular uçuşturan..
Biz anlatamadık belki Sen'i..
Ama Sen yine de unutma bizi Ey Nebi..
Biz Sen'i o kadar çok seviyoruz ki..
Biz Sen'i o kadar çok özledik ki..