Yürüyorum..
Bir adım sonra düşeceğimi bilmeden yürüyorum..
Yanımda gördüğüm iki destekçim, koltuk değneklerim..
İki ayağım da kırık..
Tıpkı kırılan kalbim gibi..
Onun kadar acımıyorlar tabi..
Sokaktaki ışıklar sanki yanmıyor gibi..
Yanan ışıklar, o kadar sönük ki..
İçimdeki sönen pırıltı misali..
Evet, destekçim onlar..
Koltuk değneklerim..
İnsanlar yardım etmezken, onlar yanımdaydı benim..
Ne şikayetçi oldular, ne de yoruldular..
Ama hep taşıdılar beni..
Beni, hayata tekrar bağladılar..
Sadece yürümeme değil, konuşmama da yardımcı oldular..
Çünkü öz güven aşıladılar..
Benim de yürüyebileceğimi anlattılar bana..
Ben de yürüdüm hep..
Hala da yürüyorum..
Konuşmam gereken yerde de hep konuşacağım..
Yardım etmem gerekiyorsa koşa koşa gideceğim..
"Bu ayaklarla mı?" derseniz..
"Bu yürekle.." diyeceğim..