Bir ses geliyordu dağların ardından..
"Yaşıyor mu?" diyordu birisi..
Heyecanın dorukta yaşandığı bir an..
"Ölmüş abi.." diyordu diğer bir ağlamaklı ses..
"Nabzı durmuş.." diyordu..
Şimdi artık yaşamasına dair ümitleri de yoktu..
Hüzün tavanlarda boy gösteriyordu o sularda..
"Ailesine hemen mi haber verelim?" diyordu diğeri..
Ağlamamak için kendini zor tutan iki ses..
Ama gözyaşları söz dinlemiyordu ki..
Akıyordu artık, içlerinden bir parça kopmuş gibi..
Tıpkı akan kanı gibi askerin..
Kimsenin ruhu bile duymaz gibi ıssızlarda..
Sessiz ve sakin sularda usul usul..
"Ben diyemem.." demişti..
"Telefonunu vereyim de, sen konuş.." demişti..
"Olmaz. Konuşamam ben.." diyordu diğeri..
Bir süre sonuçlanamayan, zor bir karardı bu..
Kurşunların sesi, suskunluğa mı bırakacaktı böyle yerini?.
Önceden kurşunlar konuşurken, artık gözyaşları mı konuşacaktı?.
Daha oğullarını bekleyen bir aile ağlayacaktı..
Oğullarının öldüğünden habersiz bir aile..
Daha bir şehir ağlayacaktı..
Bir ülke yaşayacaktı sızıyı..
Suskundu tenhalara terk edilmiş şehit..
Şehir suskundu..
Acıyı herkes paylaşacaktı..
"Tamam.." diyordu cesaretini toplamış bir ses..
"Ararım ben. Bunu onun için yapmam lazım.." diyordu..
Ardından, ardı kesilmeyen hıçkırıklar..
Biri haber vermeliydi artık..
Üstelik ilerleyen zaman, şehide giren kurşunlar gibi işliyordu..
Her saniye bir kurşun..
Cephede akan terler..
Akan kanlar kadar çok olmasa da acıtan içleri..
Şehit uğruna akan gözyaşları..
Bir arkadaş uğruna,bir can uğruna,bir baba uğruna..
Haber verilmişti aileye ve hüzünler çoğalıyordu yavaştan..
Yayılacaktı..
Tüm ülkeye yayılacaktı..
Belki de dünya duyacaktı..
Bir tane can, milyonların yüreğini yakacaktı..
Çünkü bu kan, bu ülke uğruna, Allah rızası için akmıştı..