Doğduğun  andan itaberen seninledir.Senin bir benliğin olmuştur.Sana mühürlenmiş,senin yolunu çizmek üzere olan bir kalemdir aslında. Bazen gözyaşını silecek olan mendil bazen de  seninle birlikte gülecek olan bir eş olacak hayat.Hiç peşini bırakmayacak.Hiç kopmayacak senden.Mısralara dökeceksin herşeyinizi.Satır satır,mısra mısra yazacaksın sana anlam katan varlıkları.Vazgeçemediklerini belkide ardında bıraktıklarını.Dostlarını,sevdiklerini kalame alacaksın.Yerimi geldimi "Ah Be HAYAT!" diyeceksin.Bazende kendi yazıp biçtiğin hayatı somutlaştıracaksın.Onunla tekrardan çerçevende boyutlandırıp,bütünleşeceksin.

 

Zaman geçtikçe anlayacaksın ki somutlaştırdığın HAYAT'ın  O'ndan ibaret olmadığını.Çok üzüleceksin hatta pişman olup vicdan azabı çekesin ama elinden bir şey gelmeyecek gelemeyecek. Çünki zaman çoktan akıp gitti.Geri dönüşü olamaz Fakat telafisi olabilir.İşte bu yüzden üzülme ve romanını bitirme,daha çok erken... 

 

Hayat aslında seni sen yapan,kaleme mısralarça iç döktüğün,zorluklarla çizdiğin yollarda yürüyen,romanın son sayfalarını mürekkeble donatan sensin aslında.Sorarlarsa sana ""Hayat Mı Bu" diye; çıkar raftan sayfaları koy mürekkebi kaleme tekrardan yaz onlara hayat romanını.Bir kez daha okuyup anlamaya çalışsınlar.Yine sorarlarsa "Hayat Bu Mu" diye koy karşılarına aynayı belki de farkederler nacizane romanlarını....