UZAKTAN SEV BENİ

Bu şehir fazla geliyor bana. Belki de az. İstanbul’un özgürlük dolu sokakları yol

boyunca daralıyor ve parmaklıklar döşeniyor etrafına. Öyle güçlü ki,

kıramıyorum bu demirleri. Ve geriye yapacak tek bir şey kalıyor. Bu dar alanda

mutluluğu aramak. Küçük yerlerde her şey daha kolay bulunur değil mi? Değil.

Marifet yerde değil, gözdedir. Ben bu daracık alanda ne aşkı, ne sevgiyi ne de

mutluluğu bulabiliyorum. Çünkü uzakta, biliyorum. Çok derinde bir yerde. Arasam

bulurum. Ama biraz daha yaşamak istiyorum yokluğunu. Kavuşursam sevdiğime,

artık sevilmeyeceğim çünkü. Bulmak bu kadar zorken, unutmak bir o kadar kolay.

O yüzden sen hep benim içimde, o uzak bilinmeyen yerde kal. Gelme yanıma!

Uzaktan sev! O zaman bitmez yaşananlar. İstemek, olmanın yarısıdır. İstiyorum

ama olmasın. Sevmekten değil de, sevilip unutulmaktan korkuyorum. Acıtır canımı

ayrılık. İçten içe bitirir beni. Ve geri dönersen, sevemem bir daha seni.

Bedenen uzak, ruhen yakın ol bana! Ama gitme. Bu dar şehirdeki parmaklıklar

daha çok boğar beni. Kaldığındaysa İstanbul kadar özgür olacağım burada. Sen

yeter ki gitme! Beni fark edilmeyen yalnızlığımla baş başa bırakma! Olur da

bırakırsan, sakın bir daha gelme!