Bir hayata başlamak ne kadar zorsa, bitirmek bir o kadar kolaydır. Bazı şeyleri yapmaya üşenmek, bizi nereye götürür? Ölüme mi? Doğar mı ölen insan yeniden? 

Kim hakediyor ölmeyi? Ölmesi gereken onca insan varken neden iyi olanlar? Duygularımın bir tarifi yok şuan. Yazamıyorum. Soru sormaktan başka hiçbir şey yapamıyorum.

Neden?

Kalbimize hapsolmuş insanları ayırır bizden ölüm. Ne kadar adaletli bu ayrılık? O insan çıkmaz ki ordan. Nefes aldıkça acır canımız. Ölmek kolay da, peki ya ardında kalanlar? Her gün kalıcılığı daha da artar kalbimizde. O kadar çok severiz işte biz sahip olduklarımızı. Kalbimize giren her sancıda onu hissederiz. Ve bu acımasız hayatın bize söylediği tek şey;

ALIŞMAK ZORUNDASINIZ!