|
Bitmeyen, kapanmayan yaralarım var senden arda kalan.
Gün geçtikçe daha da acıyıp büyüyen.
Ne yapsam kimi ilaç diye koymaya çalışsam üstüne,
Daha fazla canımı yakan…
Bitmeyen, kapanmayan yaralarım var.
Ne gecelerin dolunayı,
Nede mezarlığın mehtabı dindirir acılarımı.
Ne zaman adını söylesem,
Yüzün ne zaman aklıma gelse,
Sanki acılarım yok oluyor.
Büyük bir boşlukta süzülüyormuşçasına.
Gözümü açıp etrafa baktığımda,
Kopuyorum hayallerinde ki o tatlılığından.
Sensizliğin en acı yanı bu olsa gerek biliyor musun?
Ne varsın, nede yoksun…
Öyle boş yaşıyorum ki senden sonra
Amaçsızca, kaygısızca, hasretle,
Hayal kırıklığıyla, Kalp sızısıyla…
|