|
Bir ayrılık arifesi
Ben, bir hayvansın!
Hatta bir akrep
sıcak kanlılarla cima eden.
Akvaryumdaki balık camın öte tarafındakini sevebilirmiş gibi
"Büyük Yolculuk"a ihtiyarın varla yok
Ah, cellatların kanayan vicdanı
Ah, gardiyanların bitmeyen mahpusluğu
ve
biteviye ağlayan bir timsahsın şimdi
kendi çocuğunun kanı kurumamışken ağzında
Nasıl ağlatılır bir çocuk
ve nasıl terkedilir bir kadın
kalbinden bıçaklanarak
Kötü adamlığın
bitmeyen ızdırabı
Sen bir küçük çocuksun
ve öyle kalacaksın
Neden bu bitmeyen hoyratlığın
Ölülerin etrafında sirtaki oynamalar
hem şehvetli
hem yaralayan
Şeytan azapta gerek
ki şeytanlar koşuyor azaplarına zaten
Sırtında kurban olmazsa
akrep kendini sokuyor.
Biliyorsun kendinden
Adam
kirli elleriyle oturuyor masaya
adam olmaklığın tözü mü bu
küfrediyor kadına
-Ben ki bir ZEUS olabilirdim
ne demeye kanatır durursun vicdanımı
-Sana karnıyarık yaptım
çok seversin diye
Ellerimdeki kana karışıyor gözyaşlarım
Bu da geçer
Geçmeli
Bilmiyorsun kalbi kanarken sevişmeyi
bilmiyorsun
Bilmiyorsunuz
"mecburen"i
ve kimisini kendi kendisinin kuklası yapanı
Seni yalnızca orospular anlar şimdi
Ondandır
bacakları açık kalpleri kapalıdır sana
Oysa sen onlara da açıyorsun kalbini
ah Mavi Sakal
nasıl olsa
tekrar kapatırsın kapıları
kanatırsın eski yaraları
Ne kadar çok ceset sığıyor bir insan kalbine!
Bir kalpten çıkarken anahtarı verme merasimi...
Ne kadar kısa tutulursa
o kadar az üşür çocuklar
bıçak içerde çevrilmemeli
VİCDAN
ama "mecburen" saplanmalı
DYONİSOS'un dürüstlüğünden
kalan
tek tanrısal
o da eksik yanım
|