|
Pastacılıkta bir terim vardır. Kek ya da hamur işi tariflerinin çoğunda "-aldığı kadar un" diye bir terim kullanılır. Bu terime göre; bir keke eğer ki aldığı kadar undan daha az un koyarsanız,kek cıvık olur ve pişse bile asla istediğin gibi kabarmaz ve tadı da kek kadar lezzeti olmaz. Eğer ki, bu keke aldığı kadarından daha fazla un eklerseniz, kek çok katı olur ve piştiği an itibariyle taş gibi bir hale dönüşür. İyi bir kek için, un kıvamını öyle bir ayarlamalısınız ki hem iyi kabarmalı hem çok yumuşak ve lezzetli olmalı. İşte kek bizleriz, bu hayatta. Un ise hayatımıza aldığımız insanlar. Bir insan hayatına alabileceğinden daha az insan alması durumunda asla belli bir olgunluğa erişemez. Pişmez, pişse dahi asla yeterince kek olamamış ve insanlara da bir lezzet katamamış olur. Eğer ki hayatımıza, aldığımızdan daha fazla insan alırsak zamanla kalp her bir insanın girişi ile kalbe katılık ve yavanlık verir. Piştikçe sertleşir ve bir süre sonra kalbi de o kek misali taşlaşır. Bu da kendi hayatına asla bir lezzet katmaz. Lezzet olmadığı gibi izzette olmaz. Asla bir insanın gözünde bir değer ve büyüklüğe sahip olamaz. Bu sebeble hayatımıza alacağımız her insanın bize katacağı şeylere göre onlarla muhabbet içinde olmalıyız. Ne kadar uzak olsak da insanlara,tek bir insan varlığı dahi bize çok fazla anlamlar katabilir. Olgunlaşır ve pişeriz. Olgunlukla pişen o kalp, etrafa sadece lezzet ve güzel bir koku saçar. Kokuyu çok uzaktan dahi hisseden o kalpler, size sadece minnet ve gıbta ile bakar. Bu sebeble ey insan hayatına sadece alabildiğin kadar insan al ki lezzetine lezzet katabilesin.
|