|
Sessiz sakin geçiyor genelde günlerim. Sadece ben varım benimle. Arada bir çizim yapıyorum. Beceremesem de karalıyorum bir şeyler.
Bazen dışarda yemek yiyorum. Hijyeni umrumda değil.
Sahile iniyorum. Tuzlu havayı içime çekiyorum. Etrafımdan aileler, sevgililer geçiyor. Yürüyüş yapıyorum öylesine.
Alışverişe çıkıyorum. İhtiyacım olmayan onca şey alıyorum. Savurganlık yapıyorum. Kendimi şımartmaya çalışıyorum. Buna ihtiyacım var çünkü.
Sinemaya gidiyorum. Üç tane koltuk alıyorum. Yanıma kimsenin oturmasını istemiyorum. Soğudum çünkü herkesten, her şeyden.
Bazen acıtıyor ama. Belki biraz gözlerim doluyor. Belki de bir jilet alıyorum elime.
Umrumda değil, umrumda değil, umrumda değil...
Olsun. Yalnız hissetmiyorum. Diğerlerinin aksine delirdiğimi düşünmüyorum. Delirmedim, değil mi?
Delirmedim.
Bu halimi seviyorum. Kimseyi istemiyorum. Kendi kendime yetiyorum.
Ben bunu öğrendim- pardon.
Bana bunu öğrettiler.
Terastayım. Sıcak ve bol şekerli kahvemi içiyorum. Acı kahve sevmiyorum. Yeterince acıyla tanıştığımı biliyorum.
Beyaz ciltli defterimi karalıyorum ona bakmadan. Ne yaptığımı bilmiyorum. Hafif esen rüzgâr iyi hissettiriyor. Kupamda ki minik buluta göz kırpıyorum.
Karşı binada ki beraber yemek yiyen aileye bakıyorum. Yemek yemediğim aklıma geliyor. Pekte kafaya takmıyorum.
Aile mutlu. Babaları çocukların gününü soruyor muhtemelen. Anneleri bolca yemek koyuyor tabaklarına. Sevimli.
Benim günüm nasıl geçti?
Boştu işte. Her zaman olduğu gibi.
Kahve içmeme rağmen uykumun geldiğini hissediyorum. Yamuk kesimli saçlarımı topluyorum. Defterime bakıyorum.
Küçük bir kız. Kendine oranla daha küçük bir kutunun içinde. Sıkışmış. Bakışları donuk. Saçları dağınık. Elleri, kolları, bacakları yara bere.
Çizimime gülümsüyorum. Kendimi çizdiğimi biliyorum.
Durgun, Fransızca bir şarkı açıyorum.
Önce duş alacağım, sonra da biraz yemek yerim belki.
Uykum var.
Uyuyacağım.
|