|
Sadece göz gezdirdiğinde özendiğin hayatlar olmuyor mu senin
de..Beni kimsenin hayatının ilgilendirmediği değişmezken hayatının anlamını
bulmuş insanlara yine de özenmekten kendimi alamıyorum.Gözlerine baktığınızda
hala yaşamaktan zevk alan insanların varlığı az da olsa tutunmamı sağlıyor
hayallerime..Çünkü hala umut var demek. Çünkü hala yaşanması gereken anlar
var..Seni daha da mutlu edecek kişiler, anlar seni bekliyor diyorum böyle
durumlarda kendi kendime..Sahiii, bir dakika mutluluk ne ki? Ben ne ile mutlu
oluyordum??? Eskiden kendim için net olan en önemlisi hiç düşünmeden cevap
verebildiğim soruların bile cevapsız kalması içler acısı değil mi gerçekten?
Bir ben mi böle hissediyorum acaba? Evet biliyorum ellimdekilere şükretmem
gerekiyor. Sorun orada değil ki zaten şükrediyorum tabiki sorun şükrederken
yine de olmasını istediğimiz şeyler için de istek duymamız.. Bize geldiğinde
sonucunu bile bilmediğimiz belki de sonu bizim için kötü olacak şeyleri bile
elde etme hırsımız devam ediyor.. İnsan herşeyi bile bile ister mi? Aynı
kelebeklerin yanmak için ışığa koştuğu gibi... Mesela en basitinden sevmek
istiyor insan..Aslında sanırım en çok sevilmek istiyor..Herşeyde bencil olduğu
gibi bu konuyu da es geçmiyor insan..Ben az buçuk kendimi tanıyorsam sevmeyi ne
kadar cok istiyorsam da sevilmemekten o kadar korkuyorum ki.. Benim sevgim
ikimize de yeter gibi klişe laflar etmeyeceğim çünkü yetmez, bana yetmez,
biliyorum...Peki beni bir gün seven insanın sevgisine benim onu sevdiğim kadar
beni sevebileceğine inanacak mıyım hiç bilmiyorum gerçekten..Aslında istediğim
belki de içten gelecek bir gülüş, sıcacık bir bakış, dokunduğunda onun da
yandığını hissettiğin bi dokunuş... Eve girdiğinde seni beklediğine ya da senin
onu beklediğine dair kalbinde bir kıpırtı..Her kapı açılışında duyacağın
heyecan..Belki de çay karıştırırkenki ses bile sana farklı şeyler
hissettirecek.. Yamacına yerleşip hayallere dalmak bu sırada uyuyakalmak..En
önemlisi ise ondan bir parça taşıyabilmek olmalı..Daha doğrusu ikinizden bir
parça taşımak..Kime benzeyecek, adını ne koacağız, ne zaman doğacak gibi
sorularla geçen 9 ay..Ufacık bir kalbin nasıl da büyüdüğüne şahitlik
etmek..Bizzat..Sonra anne olabilmek..Sevdiğinin baba olmasını
izleyebilmek..Babasının elini tutmuş oynamaya giden bebeğini izlemek..Babasına
naz yapan bir kız çocuğu ya da babası ile futbol oynamak için yanıp tutuşan bir
erkek evlat..Onları dokunmadan sevmek..En doğru cümle düşünürken bile sevdiğin
insanların olabilmesi galiba..Evet, evet görmeden, duymadan, dokunmadan sadece aklında
olması ile sevmek..Nazım Hikmet in dediği gibi aslında; ' Ben senin sesini
özledim' der gibi.. Böyle yazarken aşk ne kadar basit bir kelime gibi geliyor
değil mi? İfade edilemeyen duyguların bir kutuya sığdırılmaya çalışması gibi..
Sığ kalıyor bir nebze..Ama başka biir isim bulunabilir mi bilmiyorum..Sahi
yaşamadan bir isim bulunabilir mi ki? Sanmıyorum....
|