Bilmediğimiz sokaklarda
Başımız toprağa değecek kadar yakın yürürdük
Sanmayın
Mahcup çocuklardık
Suç işledik , ayıp ettik...
Bilmezdik
Ne yaparız
Yere bakmaktan başka
Taş olsa kenara koyardık
Öfkeden, yokluktan ve hasretten
Öyle bir bakardık ki
Bakışlarımızla o taşı deler
İçine girer ve tekrar kapatırdık
Hasretimizi giderebilseydik
Unuturduk her şeyi
Tekrar tekrar duyabilseydik
Evdeki gülüşleri...