|
İnsan ne yaşarsa yaşasın ve bunun adı ister aşk, ister
hoşlantı, ister ilgi, ister alışkanlık olsun nedense ukde kalıyor bazı şeyler
içinde. Kalbimizin üzeri postitlerle dolu. Yeri ve zamanı geldiğinde ilgili
postit açığa çıkıyor ve hatırlatıyor kendini. Sen aşktan ne anlarsın demeyin
herkes biraz da olsa anlar aşktan ama konduramaz kendine. Aşk fedakarlıktır ama bir yandan da en büyük
bencilliktir. Onu kendinden bile çok sevmek ama onun sadece ve en çok seni
sevmesini istemek gibi...Aşk cesarettir ama bir yandan da deli gibi korkmaktır.
Onu mutlu görebilmek için her şeyi yapacak güce sahip olmak ama onu
kaybetmekten korkmak gibi..Aşk her daim midende uçuşan kelebekleri hissederek
mutlu olmak ama aynı zamanda acı çekmektir. Onu görünce dünyaları unutmak ama
görmeyince de kalbinin inceden sızlamaya başlaması gibi...Aşk kendinden bir
vazgeçiş gibi görünse de aslında anka kuşu gibi yanarak küllerinden yeniden var
olma meselesidir.. Belki de onu her gördüğünde atan kalbin küllerinden yeniden
doğmanın işaretidir. Aşk bir çift gözün
aslında ne kadar güzel ve özel bakabileceğinin göstergesidir. Milyonların
içinde sadece onu görmenin başka bir açıklaması olabilir mi? Aşk öyle bir
mucize ki tüm organların kalbine hizmet ettiği sanki tek görevlerinin onun
delice atmasını sağlamak gibi algılandığı yegane duygu.. Onun sesini duyarsın
kalbin çarpar, onu görürsün kalbin çarpar, o yanında olmasa ve onu hayal bile
etsen yine o yumruğum kadar olan organ göğüs kafesine delicesine vurur. Ya dilinin onun adını bile zikrederken aldığı
tat, burnunun onun kokusu ile mest olması, ellerinin ellerine değdiğinde meydana gelen elektrik,
bütün organlarının bir bando takımı gibi kalbine yaptıkları...Kimbilir belki de
böyle bir duygunun ukde olarak kalması bile güzel birşeydir bizim için...
|