Acılarımız paylaşıldıkça azalır deriz,bazen hiç tanımadığımıza bile dert yanarız.

Peki nasıl güveniriz de anlatırız içimizin yangınını? 

çoğu zaman bunu düşünmeden her şeyi anlatırız. Bize yara olacaklarını düşünmeden...

sanırız  ki anlatırsak her şey düzelecek,acımız hafifleyecek,ama yanılırız,acılar paylaşıldıkça hafiflemez,acılar çözüm bulunca hafifler.

 

peki hangimiz çözüm yolu arıyoruz?

kaçımız bize derdini anlatana:

''boş ver,  üzülme değmez v.s.'' demek yerine adamakıllı dertlerine derman oluyoruz?

ben söyleyeyim hiç birimiz.

 

ama hepimiz istiyoruz değil mi çözüm yolu bulunsun her derdimize...

 olmuyor değil mi?

olmaz arkadaşım sen karşındakini dinleyip çözüm üretmezsen karşındaki de zamanı gelince seni dinliyormuş yapar...

ne ekersen onu biçersin  bu hayatta.