pamuk ipliğine bağlı derler hayatlarımız.

bunun farkında olmak şart, birde hatırlama sıklığı mevzusu var.

egoyla ters orantılı bence.

yanyana dizilmiş poşetler düşün. içlerine birer beden koyup asıyorlar pamuk ipliği ile kocaman bir ağacın dallarına. poşet ne kadar ağırlaşırsa iplikte o kadar geriliyor.

yaşadığın her gün için bir küçük çakıl taşı at poşete.

yediğin içtiğin senin olsun sen ipten bahset, büyüyorsun.

hiç aklımdan çıkar mı ipteki gerilim.

allah korusun bir araba filan çarpsa çıt diye kopar sarsıntıdan.

neyse, işte ego biraz nitrojen gazı etkisi yapıyor poşete.

nitrojeni bastıkça poşet şişiyor ve hafifliyor, yukarı kalkmak istiyor.

e iplikteki gerilimde azaldı haliyle.

yemişim pamuk ipliğini.

unuttum bile.

ne biliyim, olmadı mı?

aman neyse ne.

dur bir saniye, peki ya poşet patlarsa..

olmadı.