|
son demini yaşıyor birkaç parça karanlık ve güneş sebepsizce sebep arıyor doğmak için ta en öteden
çarpıyor bir kalp yeniden
ağlıyor adam en derinden unuttuğu gülüşleri gelmiyor hiç beriden
kibirli suskunluğunu unutuyor aniden ama konuşan değil kendisi anlıyorum
gözlerinin feriden
yad ediyor eskiden uçan kuş,giden insan kimse anlamıyor halinden
tatsız gülüşleri samimiyetsiz sevgileri ve bir miktar nefret sebebi kalıyor maziden
özlüyor gideni sevmiyor kalanı yarını dünü eksik kalanı sövüyor en samimi ve en içten
doğurduğu güneş batıyor karanlıklar özletmiyor kendini geliyor inceden
kaybettiği sevdiklerinin yanına ekliyor kendinden
Ve
bitiyor kelimeleri daha hiç anlatamamışken
|