Bu gece yalnız başına
İfadesiz fakat az biraz korkak
Biraz da korkutulmuş dünya tarafından
Bir adam yürüyordu sokakta
Sağ elini sağ cebine atmış
Sol eliyle gündüzden bir parça
güneşten bir parça ışıldağı
Hışımla, kendini bilmezce
Ayağını yorganının ucundan bilerek ve isteyerek
taşırmışça
Sallıyordu
Işıldak ve gece belki onundu
Belki de ışıldak ve adam
Gece gece sokağa düşmüş
Geceyi arıyordu
Belki de adam ve gece
ışıldaktaydı
Sürüm sürüm parlıyordu
Bu konuda her insan bilgisizdir
Bilseler dahi kimse şahit yazdırmaz
Boşuna uğraştırmaz kendini
Dünya ile.
Adam iyice bir yürüdü de
Allahtan!
Defoldu gitti sokağımızdan!
Aklımı kurcalarken bozacak sanmıştım
Gece çaresizce
Memeye doymamış pembe yüzlü bebek gibi
Avcumun içine düştüğünde ise
anladım,
Aklımı şaşırmışım
Ben şimdi
Geçmişte burda olan korkak
Korkak ve korkutulmuş olan adamın
Elindeki ışıldağın
Nasihat vermez kısa hatırasıyla
Ben şimdi
Avcumun içinde, zırıldanıp duran geceyle
Ben şimdi, pas tutmaz bıçağını
sahnesinden indirmek için beni
Bana saplayan gündüzle
Kendimi,
Nasıl aldayacağım?
Ben şimdi
Belki biraz ucundan
belki az biraz kıyısından
Yakınından, uzağından ne bilinir?
Hayatı nasıl tutacağım?
Belki de can evinin salonundaki sofrasından
Bir yeni gece çıkartmak için sokağa
Gündüzün yolunu kesip
Haracına dadanacağım.
Korkarım ki...
Korkarım ki gülümseyerek de olsa
Eski sökük kıyafetlerimle
Çok önceden solmuş çürük çiçeklerin arasında
Ölümden az zaman ötede
ve az zaman sonra, bulunacağım.
Korkmayın.
Ben elimdeki bu kazığı
Mosmor kaplı trenlerin en önündeki trene
Binmeden hemen önce
Gündüze atacağım.
Günaydın kibirli güneş, çokbilmiş toprak
Günaydın yemişine göz diktiğim komşu ağacım
Asfaltsız sokak, elektrik direkleri ve
daha nice renkli daha nice parlak
daha nice neşeli darağaçlarım.