Gözlerimle dokundum bedenine
Acıtmadan kırmadan yormadan
yokluğunla can çekişirken kalbim
Gözbebeklerimle tutum ellerini
Gözbebeğimin en güzel renginde
Bir ev inşa ettim sana
Güneşi de içine doldurdum
Her anında seninle var olabilmek için
Şimdi kalbimin en soğuk rüzgarı esiyor
Evimdeki güneş gölgeni göstermiyor
Sıra kadem basmış sanki
Tek bir gölge kırıntısı dahi bırakmamış yüreğime
İzini sürsem geceyi gündüze katsam
Sana bir avuç dolusu güneş getirsem
Bana gölgeni bahşeder miydin?
Ve ben biliyorum Güneş hep bahaneydi
Çünkü gölgen hep Gözbebeğimdeydi