Irmak genişlemiş bugün,
her yanında biriken hatıralarıyla..
Yarın uzadıkça uzuyor..
Keder ırmağın, kalbi olmuş..
Farklı izler, kovalıyor izleri..
Her yanımız hatıra kapanı gibi,
küçük kesitler sunarken,
biz bir bütün olarak, acının canlı anıtıyız..
Bazı soluk alışlar, içe içe geçiyor
tozlu ve kalın bir girdap gibi.
Çoğu sabahlar neşesiz, belli...
Gece uzuyor hala, gözlerim diri..
Hüzün, ırmağın koynunda..
akıyor, boylu boyunca..
Değişen her isim, eskisini aratıyor, bir müddet..
Sonrası, yine düş kapanı..
Kör kuyunun yankısı gibi, dağalıyor içimizde..
Bir gün biteceğine inandığım her hatıra,
daha da gelişip kanatlanıyor, içimde..
Unutulamayan herşeyi, eğitiyor zaman..
Büküyor, biçimliyor..
Kalın tortular, kalın hasarlar bırakıyor...
İzler kaybolmuyor..
Zihnimde, bir çivi daha ezberleniyor..
Hasret ırmağın beyni, olmuş..
Toprak sussuz oysa...
Haber salın çocuklara, büyümesinler..