|
Bir şiir yazılıyor hüznün kaleminden ömrünün sayfalarına.
Her cümle bir düş kırıklığının kanayan harfleri.
Bir çırpıda geçiriyor satırlara bu amansız suskunluğunun çığlıklarını.
Altını çizdiği her mısra bir gözyaşı.
Dönüp tekrar okuduğu her kelimeyi bir tebessümle noktalıyor.
Ruhunun kıyısına vuran ne varsa şiir oldu dalgalandı içinde.
Bu kıyıda hislerinin kırıklarını topluyordu, uzaklardan batan kızıl yangının içinde kayboluyor bakışları.
Sesi dalgalar eşliğinde haykırıyordu durmadan yalnızlar katına.
Hiçsiz ve kimsesizdi ürkek yüreği, bir yok oluş sancısıydı.
Ne çok mısralar sığdırmış gözlerine, ne zaman bakışları değse bir şiir süzülürdü içine doğru.
Sahi ondan giden sadece bir beden yığını mıydı?
|