|
Yok oluyor işte,
sendeleyip aksayan, ne varsa..
Bir düş gibi, kırmızıdan pembeye..
O bir menekşe ki; henüz körpecik, dalında..
Kıvrılıp da yol tutmuş, dar bir vadide..
Oysa, her sevgi diyorum biraz acıklı..
O ilk gün ki gibi, utangaç..
Ve herşey, biraz bitmeye yakın,
İçimde yorgun karartılar ile..
Ben yine akşam güneşindeyim.
Bedenim ürkek ve hastadır hayli..
Oysa ne çocuktuk bir zamanlar,
Ve ne çok mutlu..
Büyümek yoruluyor
Yoğruluyor bedenimizde..
Ah o menekşe!
Ne çabuk kurudu, ne tez kayboldu..
Gönlüm, o günlerin ardalanmışlığında
Yüreğim de, uzak bir pür telaş..
Yerini aksayan günlere bıraktı..
Her geçen gün biraz daha çıkılmaz oldu..
Yoluma yollar çizip durdu çaresizliğim..
Ah ömrümce!
Güldürmedi bir zerre...
Ben hiç şifa bulmam, biliyorum.
Bana yoktur benden âlâ düşman..
|