|
Toplayarak dengimizi, hizaya vuran
O su kadar kendinden eskiz
Ve yuvarlak bir ay gibi berrak...
Sanki ellerinde, buruk bir çehre,
Kayıp bir ırmak edasızlığında,
Yakalıyor kesişen herşeyi,
Uzunca bir yol aşinalığında...
Ama hep aynı yerden, hep aynı çizgiden
Ve her yerden, takip ediyor sözcükleri,
İri, muğlak...boynu bükük harfleri..
Sessizliği anlatır çoğu ve yarımca, ikizleyerek...
Çoğaltırlar, yokolan herşeyi
Bir mermer titreşir gibi..
Büyülenir, büyür irice
Ve alnında yüksük bir at nalı
Telaşı getiriyor bütün hıncıyla
Kalıyor geriye asil acılar
Onlarda yoksulmuş
Ve doğmuşlar bir karanlığın yitiğinde
Kimsesizlermiş
Bedenleri, narin bir kelebek gibi
Çırpınıp bir vadi boyunca
Ermişler Ebemkuşağına
Bir güz vakti..
Sizler de ölüyorsunuz işte
Dünyada kimsecikler yaşamıyor ki
Oysa varolabilmek; ne ince sızı
Ne kör kuyu!
Ne ızdırap!
Sessizliğin yitikliğinde..
Onu tüm gücünle yakalayabilmek
Çoğaltmak ve yaşadıkça bileğlemek
Bir ömür gibi, belki daha varlıksız
Daha telaşsız..
Oysa her ölüm bir hengamedir.
Bunu unutma!
Ve karanlık bir asilliğe benzer...
|