Hüzün suskun dilime düşkün
Değsin gözlerime ıslak süsün
Bu kalbi kalem tozuna düşürdün
Şiirini bitirme ki iyice sürülsün
Vasiyet ettim çocuklara gülmeyi
Lakin miras edemem mutlu ölmeyi
Güle güle harcanırken ömür danesi
Acep bir kuş da ondan kar eder mi
Bir gün daha öpüştü yerle kuşlar
Yine bir gece yüze vurdu rüzgar
Aynalar kırık değil gözler de yaş var
Belli ki aşığı o taşıdığı yük yaralar
Sessizliğim kalp ile sohbetim dir
Şiirlerim onun varlığına delildir
Ee, yazma bilmeyen kalpsiz mi dir
Dedik ya kalbin süsü gözlere değen dir. . .