***

 

Sabahın ilk ışıklarıyla birlikte gözümü açtığımda sersemlemiş gibi uyandım. Kaç saattir buradaydım ya da saat kaçtı hiçbir fikrim yoktu. Yavaşça ayaklarımı oturmuş olduğum sandalyeden aşağıya bıraktım. Ayaklarım uyuşmuş sanki kesilse hissetmeyecekmişim gibi karıncalanmaya başlamıştı.
Keşke dedim o anda keşke duygularımda uyuşmuş olsaydı. Belki o zaman şu kocaman cam ekranın arkasında yatan annemin acısını birkaç saniye de olsa unutabilirdim. Ama olmuyordu. Duygularım uyuşmuyordu aksine unutmaya çalıştığım her anı beynimin her kıvrımı bana sadece annemle geçirdiğim güzel anıları hatırlatıyordu. Daha fazla düşünmemeliydim. Eğer daha fazla düşünürsem kesinlikle aklımı kaçırabilirdim.
Ayağa kalktım ve koridor boyunca ilerlemeye başladım. Koridorun sonuna geldiğimde duraksadım burada bir kahve makinesi olması gerekmiyor muydu? Sanırım aklımı kaçırmam an meselesiydi. O kadar yorulmuştum ki artık kahve almaktan vazgeçip annemin yanına dönme kararı aldım. Hastanede ki bütün duvarlar neden birbirine bu kadar benziyordu ki? Kahve makinesini bulamadığım yetmezmiş gibi birde kocaman hastanede kaybolmuştum.
Geldiğim yönden geri dönmeye karar verdim. Elinde sonunda karşıma birileri çıkacaktı ve bana yoğun bakım ünitesini göstereceklerdi.
O sırada gözüme bir oda ilişti, odanın kapısında duraksadım sanki bu kapının arkasında beni çeken bir şey vardı.

Kapıya yöneldim içeride birinin olup olmadığını anlamak için kulağımı yavaşça kapıya dayadım. İçeriden iki erkeğin konuşma sesleri geliyordu.

 

-Adamları yakaladınız mı? diye sordu bir adam diğerine.

-Hayır abi elimizden kaçtılar ama sen merak etme Mert adresi bulmuş birazdan bizim çocuklarla orada olurlar. Dedi.

 

İçeride ki adamlar bir adamı yakalamaktan bahsediyorlardı. Korkmuştum, hemen birilerini bulup yoğun bakım ünitesini bulsam iyi olurdu.
Koridorun sonundan sağa döndüm sanırım pekte uzaklaşmamış olmalıyım ki yoğun bakım ünitesi göründü. Cam ekranın önüne doğru ilerledim ve duraksadım.
Annemi bu halde görmek beni mahvediyordu. Eve gidip birkaç parça eşya almam gerekiyordu ama annemi bırakamazdım. En iyisi Şebnem'i arayıp gelirken bana da birkaç parça kıyafet getirmesini söylemekti. En iyi arkadaşlar iyi ki vardı... Şebnem olmasa zor günleri atlatamazdım.

Telefonumu elime aldım ve Şebnemi aradım. Daha ilk çalmada açmıştı telefonu bu kızın hızına ve neşesine hayrandım resmen.

 

"Efendim Gökçe?" sesi telaşlı geliyordu.
"Şebnem evden çıkarken bizim eve de uğrayıp benim için birkaç parça kıyafet getirir misin? Ben annemi bırakıp çıkmak istemiyorum."
"ahh! Getiririm tabi ki bende başka bir şey oldu sandım Gökçe." Dedi
"Korkma kuzum ne kötü nede iyi bir haber var." Dedim bu durum fazlasıyla canımı sıkıyordu.

"tamam tamam canım yarım saate ordayım sen Zeynep teyzeme iyi bak..öpüyorum." dedi ve kapattı.

 

Canım arkadaşım yıllardır az kahrımı çekmedi. Bütün zor anlarımda yanımda bir tek o oldu. Şimdiyse yanımda yine bir tek o vardı.
Gözlerim dolmuştu biraz hava alsam iyi olurdu. Bahçeye doğru yöneldim acil kapısından çıktığımda güneş tepede parıldıyordu. Şubat ayında olmamıza rağmen bu güneş havayı ısıtıyordu.

Dün geceyi hatırladım bir anda acaba adama ne olmuştu? Danışmadan birilerine sorsam iyi olurdu.

 

İçeriye doğru ilerledim. Danışmada oturan genç kıza
"Pardon bir şey sorabilir miyim acaba?"
"Evet buyurun?"
"Dün gece 12 civarında buraya bir beyefendi getirilmişti omzundan vurulmuştu acaba sağlık durumu hakkında her hangi bir bilgi alabilir miyim?"
"Yiğit beyden bahsediyorsunuz siz. Yiğit bey gayet iyi hanımefendi. Hatta sabah bir ara sizi sordu bizde nerede olduğunuzu bilmediğimiz için rahatsız etmek istemedik."
"Beni mi sordu?"
"Evet onu kurtaran hanımefendiyi merak etti haklı olarak. İsterseniz odası 2. Katta sağdan 3. Oda ziyaret edebilirsiniz."

"Teşekkür ederim." Dedim ve gülümsedim kıza.

 

Demek beni sormuştu. Nedense bu hoşuma gitmişti. Belki de ziyaret etmeliydim onu diye düşündüm ve 2. Kata çıktım danışmada ki kız sağdan 3. Oda demişti. 1..2....ve 3 bu oda bana nereden tanıdık geliyordu ki?
Bütün odalar birbirine benziyordu herhalde ondan diye düşündüm ve odanın kapısını tıklattım.
Beğeni ve yorumlarınızı esirgemeyin...