Ayaklarımın hemen ucundaki uçuruma baktım. Ailemi öldüren bu uçuruma. Kalbim yerinden çıkmak için çırpınıyordu. Bu işinde sonu gelmişti artık. Bitirme vaktiydi içimdeki acıyı. Benim için bu kadar acı fazla. Yaşadığım tüm şeyleri içime attığımdan dolayı kalbim yara içinde ve her atışında bana acı veriyor. Ve ben artık yaşamak istemiyorum. Son bir kez görmeliyim. Arkadaşlarımın evini, kalbiminb tek sahibinin evini ve beni öldürmek için elinden geleni yapan adamın evini... Ama bakarsam yapamam. Aklıma gözleri gelir, dayanamam. Mutlu son diye bir şey yok. Mutlu birşeyin sonu olmaz zaten... Bitirme vakti artık. Onu bırakmak zorundayım...

 

 

Erkek: Beni... Beni bırakıyorsun.

 

Arkamı döndüğünda onunla karşılaştım... Hayatımda gördüğüm en güzel gözlerin sahibiyle. Kalbim yine çarpıyordu.

 

Kız: Seni bırakamam. Ama sen beni bırakabilirsin.

Erkek: Yapamam... Sensiz yaşayamam. Peşinden atlarım.

Kız: Ölmem senin hayatını daha kolaylaştıracak.

Erkek: Hayır, ölüme yaklaştıracak.

 

Kız artık dayanamadı ve gidip sevgilisine sarıldı. Bir kaç dakika kımıldamadan sarılmışlardı. Ama kız kollarını aniden çekti ve kendini bıraktı. Sevgilisi hiç düşünmeden tutmak istercesine peşinden gitti...

Ama bir aşk daha son bulmuştu ve artık yaşamıyordu.