Aslında her gülüş kaybolmak ister gibiydi..
Ne vardı sanki kalsa?..
Ama gerçek o değildi..
Tüm renkler toz pembe olamazdı..
Siyah, beyaz olduğu için vardı..
Hani o insanları mutlu eden palyaçolar hep gülen insanlardır ya..
Onlar da üzülürdü aslında içten içe..
Elbet onlarında dünyası vardı..
Renk renk bir yaşamdan, sıradanlığa dönen kahramanlardı onlar..
Ama çocuklara kötüyü anlatmazlardı..
Korkutmak yoktu lügatlarında..
Belki de bazıları, kendi zevk almadıkları hayatı zevkli anlatıyorlardı..
Rol yapmak zorundaydılar..
Amaçları eğlendirmekti sadece kendi dünyalarını bırakıp..
Ne kadar bırakmaya çalışsalar da..
Geri döneceklerdi ister istemez..
Gülmeyi ve tüm renkleri çocukların yanında bırakacaklardı..
Geldiklerinde yanlarında sadece siyah olacaktı...