Nefes almaya çalıştım çoğu kez, bastıramadım o irin kokulu acıyı. Kırmızılıklar ve biraz da mor hayatıma bulandı gitti. Sonra serbest bıraktım seni. Uçmadığın halde, kaçmadığın halde korktum. Kanadını okşamak istedim sıklıkla. Bu sefer de sıkacağımdan endişe etmeye başladım. Oysa her şey benim ellerimdeydi. Bir süre sonra dokunamaz oldum sana, ellerimin üstüne değen kısımların haricinde. Ama nasıl da hissediyordum seni, nasıl da benliğimin taaa içine işlemiştin.İşte o zaman anladım ki ten önemsiz, arzular yersiz, ruhunun parıltısı benzersiz...Ama işte bir kere açmıştın kanatlarını. Ya uçar gidersen? Ya sıkıldım artık dersen? Ya dengesizliğimi tümden bana yüklersen? Ya sende durmaya artık ihtiyacım yok dersen?

               Oofff!  Yüreğim mecalsiz, yüreğim katran karası, yüreğim edepsizlerin hayat noktası...