Düşüncelerimi hızlıca rendeliyordum yürek potamda, hazmediyordum alta düşen kırıntıları o zaman ben ben olduğumu anlıyordum ve duruyordum olduğum yerde. Nefes alma gayretindeyim bu aralar, diğer fütursuz düşüncelere ve duygulara tahammül bile edemiyorum. Öyle güzel yok oldun ki, yok oluşuna alkış tutmak bile istedim hani ben yok olsam bu kadar güzel yok olamazdım, bir iki kırıntı illa ki bırakırdım.