Eskilerden gelen bir söz vardır. İnsan insana şifâ diye. Ne güzel bir söz aslında. Bu dünyada insanın tek olmadığını, bazen acıyı getiren olsa da şifâyı da arkasından getirebilen olduğunu anlatır. Allah kâinattaki her bir canlıyı çift yaratmış. Çünkü kendi karşı cinsi olan her canlının birbirine yoldaş, şifa olduğunu göstermek için. Kalpler de "Ben" varım ancak yanınızda da bir de şifamı sizlere ulaştıracak bir şifa olsun. Ama şimdi bakıyorum etrafa. Ne çok acı var ama hiç şifâ yok. İnsan insana şifâ, oldu artık insan kendine şifâ. Bir sıkıntı olur yalnız kalırız. Bir mutluluk olur yine yalnız. Oysaki Allah bizi ne de güzel çift yaratmış, var etmişti dünyaya. Mutlu olunca, ağlayınca aradık hep bir omuz. Sonra insan büyüdü. O büyüdü dert büyüdü. O büyüdü ihtiyaçlar büyüdü. Bazen dibe battı. Bazen düzlerde yürüdü. Ama sonra baktı arkasına. Gördüğü tek şey aslında koca bir boşluk ve o boşlukta duran bedeni.
Sonra anladı insan. Var isen bu hayatta tek isin hep bu düzende. Yalnız kaldın yalnız kalacaksın.
|