BİLMEZDİM DEDİ

-Bilmezdim dedi, böyle olacağını. --Böyle nasıl ki ? --Böyle işte. Kırgın... --Biliyordum ben. --Neden gel dedin o zaman? --Razıydım kırmana. Yeter ki sen ol başrolde. Rolün umrumda değildi. --Anlamsız --Anlamsızlığın anlamını sevmiştim zaten. Boşver sen. Gitti sonra. Utanmadı ama. Anlamamıştı çünkü ne dediğimi. Üstelemedim bende. Acınası geldi. Egom gökyüzüne merdiven dayamış gibiydi. Hukuk öğrencisiydi kendisi. Güzelliğin anlamını yeniden inşa edenlerdendi. Bi bakışıyla sayfalar dolusu şey anlatanlardandı. Saygı görürdü. Hanımefendi şerefini ilk gün kazanmıştı çevreden. Ben ise Bey şerefine ulaşmadım hiç. Adımın sonuna başka bi kelime kullanılmadı. Hatta adım bile söylenmezdi bazı durumlarda. Şşşt veya heyy demek yeterliydi çağrılmama. Farklıydık yani. Her anlamda. Bu konuda oldugu gibi. Yaşamak istedigim hiçbir şey den pişmanlık duymadığim gibi. Sonunda ölüm döşeğine yatanın sadece kendi kalbim olacağını bile bile. Ona ne oldu dersenizde. Ufak bi çizikle atlattı kalbi. Çünkü merhemini sürdü yarasına. Bi kaza sonucu olmuş gibi.