Yalnızlık insanı güçlendirmiyor. O, insanın kendi zayıflığının sınırlarında gezdiği bir durum ya da kendi zayıflığının başkalarına açıklanamayan keşfi. Açıklanamaz çünkü kelimelere dökülemeyecek kadar öznel yaşantılardır ya da açıklanamaz çünkü bir kimsenin zayıflığının sınırları utanç verici diplere kadar varır bazen. Ve yalnızlık zayıflığın keşfi olunca yalnızlığa gerçekten bulaşan kişi bir daha aynı olamaz artık. Seferlere gidip de aynı dönen asker olabilir mi hiç? Kendi kör kuyularına inen kirlenmeden, sakatlanmadan geri dönebilir mi?