Hiçbir cümle acımı ve özlemimi ifade edemiyor. İçim oyuluyor bunları yazarken. En derin duygunun özlemek olduğunu hissediyor, buna gün geçtikçe daha çok inanıyorum. Keşke ölmenin her canlının doğasında olan sıradan bir olay olduğunu bilmek acımı hafifletmeye yetse. Keşke bu kadar sıradan görebilsem bunu.Mücadele ettiğim tek şey onsuzluk olsa belki katlanabilirdim ama ben topyekün sevinçlerimi kaybettim. O varken onsuzluğu düşünüp ağladığım geliyor aklıma. Şimdi bunu yaşıyor olmak öyle garip ki. Düşünmesi bile korkutucu şeyleri yaşamak öyle yıpratıcı ki... Ama bir yandan da kaçınılmaz. Bunu biliyorsun. Hiç bilmek istemesen de biliyorsun işte. Korktuğum başıma geldi diyorsun sonra. Hayır korktuğun başıma gelmedi. Gelecek olan belliydi sen de bunu bildiğin için korkuyordun işte.
Her neyse anlatmaktan yorulmadın mı, bıkmadın, usanmadın mı? Dinlemiyorlar anla artık, fark etmiyorlar, hissetmiyorlar senin kadar. Lütfen artık sus. Anlamayana anlatma çaban neden? Yanılmadığın tek konu susmak. Sus artık.
|