Aklımı ciddi anlamda başımdan alıyor. Kıskançlığımın zirvesini görüyorum. Özlemin en derinini tadıyorum. Üstelik bunları hissetmem için bir neden yok. Güvensizim. Her şeye karşı tetikteyim ve dikenlerim keskin olmadığı bir an bile olmuyor. Savunma mekanizmam her zaman aktif olmalı. Dikenlerim aynı zamanda sert bir dış kabuğa sahip olmamı da sağlıyor. Yani bana yaklaşana zarar verdiğim gibi dış kabuğumdan fazlasının görülmesini de önlemiş oluyorum. Eline gerekli araç gereçleri alıp bu kabuğu kıracak kişi kesinlikle çok uzakta. Ya da henüz dünyaya gelmedi. Başka bir gezegende olma ihtimali de yüksek. Yanımdaki insanlardan ise bir şikayetim yok. Hepsi harika insanlar. Özellikle bu sıralar aklımdan ayrılmayan sevgilim. İçimi göremiyor. Kabukları daha önce hiç kırmadığı için nasıl kırılması gerektiğini bilmiyor belki de. Onu suçlamam haksızlık olur. Yine de onu çok seviyorum. Kaslarımı ve beynimi yormasını da.