İÇİMİ DÖKÜYORUM

Garip bir dönemdeyim. Yaklaşık 4-5 ay önce 2 senedir düzenli gittiğim psikoloğuma gitmeyi kestim. Tamamen benden kaynaklanmayan nedenler yüzünden bunu gerçekleştirmek zorunda kaldım. Bana kalsa her hafta hayatımın sonuna dek aynı psikoloğa giderim. Bana artık kendi başıma bir şeyleri idare edebileceğimi söylemişti. Artık sorunlarla baş edebilme kabiliyetine sahiptim. Aslında ben de öyle düşünüyordum başlarda ama giderek daha çok yıprandım ve neden bu kadar zorlandığımı bilmiyorum. Herkesin sahip olduğu ve hep yaşadığı bir hayat akışına sahibim. Farklı bir durumum yok ya da beni fazlasıyla zorlayan travmatik olaylar yaşadığım bir dönemde değilim(bildiğim kadarıyla). Beni sıkı takip eden daha doğrusu yazılarıma aşina olan bir kitle ya da birkaç kişi varsa onlar yaklaşık 1 senedir bir sevgilim olduğunu bilirler diye umuyorum. Onu çok seviyorum. Buna rağmen neden hep kendi küçük kafamın içinde derin tartışmalar yaşadığımı ve bunu aşamadığımı bilmiyorum. Gerçi kimi kandırıyorum nedenini az çok biliyorum. Bakın! Artık yaşadığım derin düşünce seanslarından sonra neden sonuç ilişkisi kurabiliyorum. Belki de pskiloğumun baş etme derken kastettiği buydu. Neyse konumuza dönüyorum. Erkek arkadaşımın benim için ''doğru'' kişi olmadığının farkındayım. Hem de uzun süredir ama onu bırakamıyorum ve bunu istemiyorum. Onla ciddi konuşma yapmak istediğim her an beni mutlu edecek başka bir şey yaşanıyor ve bir bakıyorum eskisinden daha yakın ve daha bağlı hale gelmişiz. Yakın ve bağlı hissetmenin her zaman bir sınırı olduğunu düşünmüştüm fakat öyle değilmiş. Her geçen gün, hafta, ay onunla daha birbirimize çekiliyoruz ve ben iyi ki diyorum. İyi ki dememe rağmen daha önce de dediğim gibi birbirimizle aşırı iyi anlaşan, çok uyumlu bir çift olmadığımızın farkındayım ve '' mutlu sonun'' onunla olmayacağını biliyorum. Bu sabah şunu düşündüm. Sevgilimi her ne kadar çok sevsem ve aşık olduğumu düşünsem bile başka erkeklerin yine de ilgimi çektiğini düşünüyorum. Bu ''doğru'' kişi arayışımın devam etmesinden mi kaynaklanıyor? Öyleyse bile kendimi çok suçlu hissediyorum. Sevgilim varken bana ilgisi olan bir çocuğu ilk kez gördüğümde uzun bir süre birbirimize baktık ve ben bakmayı kesmem gerektiğini birkaç saniye sonra hatırladım. Sosyal medyadan konuşmuştuk bu yüzden hiç çanlı görmemiştim. Sevgilim olduğunu söylediğimde bana yazmayı kesmişti. Utandığım bir itiraf söylemem gerekirse o çocuğu gözümle aradığım çok oldu.  Ona güzel gözükmek istedim. Oysaki o kim ki benim sevgilim var ve ona aşığım. Neden bana eskiden ilgi duyan birine güzel gözükmek istedim? Kafayı yiyorum. Kendimden utanıyorum. Sevgilimin beni hak etmediğini düşündüğüm zamanlardan benim onu hak etmediğimi düşündüğüm zamanlara geçiş yaptım.