İnsanlık tarihi boyunca yazılan şiirlerin çoğunun konusu aşktır ve söylenen şarkıların çoğu aşkadır. Asıl özne hep aşk olmuştur fakat insanların fani kalemleri aşkı anlatacak kalibrede değildir. Bu yüzden aşkı kadın, şarap gibi çeşitli ögelerle anlatmaya çalışmışlardır.Lavinia,Milena,Klopatra,Züleyha bu isimlerin hepsi aşkın birer tezahürüdür. Aşka ulaşamayan insanların aşkı insancalaştırmalarıdır. Aşk bizim zihnimizle anlayabileceğimiz bir his değil ruhumuzla algılayabileceğimiz bir sonsuzluktur. Zihnimizin basit mekanizması, gördüklerini ve işişittiklerini rasyonelite potasında eritip algılamamızı sağlar. Aşk zihnin rasyonelitesini çaresiz bırakır bu yüzden aşık kimsenin davranışlarında mantık görülmez. İnsan aşk için hherkesi karşısına alabilir kendisine bile. Üstüne kendi benliğini inşa ettiği sütunları bir bir yıkar. İbrahim halkının putlarını haklı olmak için değil ,aşık olduğu için yıktı. Görünürde parçaladığı putlardı ama o aslında atalarının kültürünü, değerlerini, tanrılarını parçaladı. Ateşe atılmak Ibrahim için sorun değkldi çünkü o çoktan yanmıştı. İbrahim gibi bütün peygamberler aşıktı, onlar insanlara farzları, yasakları, vadedilen ödülleri değil aslında aşkı anlatmaya çalışıyorlardı. Bizlere verilecek asıl ödül aşkın asıl muhattabına ulaşmaktır cennet ise o aşkın karşısında boş bahçelerdir. Aşkı ararken çıktığımız bu yolda varacağımız nihai son yaratıcının ta kendisidir.
|