Güzel bir kitabım var. Politikayı bitirdim, bu siyaset, tanımları muhteşem ama pratikte anlamam zor. Daha sonra müzikle ilgili hafif bir kitap okuyacağım. Yarın kuaföre gitmemin en iyi yanı ne bilin bakalım? Moral! Bir film izlesem diyorum. Hayat normal derken, mutluluk ve neşe ruhumda var, hayatım mükemmel değil. Her gün ihanete uğradığımı hissediyorum ama keyfimi bozmuyor bu durum. Geçmişte pişman olduğum konularda haklı olmak pek umurumda değil, ben mantıklı olmayı tercih ederdim şahsen aklım yetseydi. Bazı şeylerin önemini çok da geç kavramadım ama kader biletleri başkalarına kestiğinde yaşım çok küçüktü. Üzülmüştüm. Savaşmadan elde edilmeyen bir yalnızlık hayal edemeyecek kadar kötü şeyler de yaşadım. Çok şükür hepsini atlattım. Ayakkabı resmi yapacağım, bunlar o kareye sığabilir desem inanır mısınız? Belki. İş hayatım yok denilecek kadar zayıftı, şimdi bazı hobilerim bile iş hayatımdan ön planda gibi görünse de aslında çalışmanın önemine inanıyorum. İdealist bir tip olsaydım hazır cevap olmazdım, sessizliğime daha çok mantık sığdırırdım. Kölelik kaldırılmamış gibi, ne diyeyim. Ben hayal görmekten hoşlanmıyorum, Tanrı'nın bana bir mesajı varsa bunu anlayabilirim, bunun için resimli bir gösteriye ihtiyacım yok. Okuduklarım için, huzurum için, şefkat dolu bir yürek için her gün şükretmek yeter mi bilmiyorum. Ben çoğu şeyi diliyorum kendim için. Eksikliklerim olmasını düşünmeyi sevmediğimden bunu böyle yapıyorum. Bir dava var evet, hayatım kavgayla dövüşle ve hakaretle geçti desem çok yalan olmaz. Bilinçli seçimler yapmadığım zamanlardan kendimi sorumlu tutmuyorum ama haklı da bulmuyorum. Herkesin önünde rezil olmak kadar nefret ettiğim bir şey daha yok! Hayatın bana uygun bulduğu mutlulukları başka başka insanlar katletmiş gibi hissediyorum hep artık. Bu günlerin de sonu gelecek! Ben bir avuntu istemiyorum, bu tiksindiğim bir diğer konu. Bayrak teslim eder gibi yarışı bana terk eden biriyle helalleşebileceğimi sanmıyorum. Kendimi yaşlılığıma hazırlıyorum, kitap okuyan, bir kedisi olan, arada yürüyüşe çıkan yalnız bir kadın olmaya. Bu belki böyle olmayacak ama elimdeki tüm ipuçları buna işaret ediyor. Psikolojimi düzelten şeyler arasında hakkımı savunan kutsal bir güç var, medeni şartlarda yaşama isteğim var, kötülüğü savan bir temenni var, telafi edilebilir konulara müracaat da var, telafi edilemez olan bazı şeylerin hırsını içimde taşımak zorunda olmamam da var, güzellik sırlarım var, kabiliyetlerim var, endişesiz yaşamak var, rahat nefes almak var, sağlık var, umut var, muhabbet var, dertleşmek var, gülümsemek var, güven var... her lafımın sonunda Tanrı'ya yaklaşmak var, her hayatı akışına bıraktığımda Tanrı'ya varmak var, hayatın gülen yüzünü görebilmek var, daha kültürlü olmak var, yeniden doğmak var, ne aradığını bilmek var, yeni ve ahlak anlayışımla örtüşen arkadaşlar edinmek var, seviyeli bir hayat çizgisi var, özel hayatıma saygı duyulması var, bunları tüm sevdiklerim için dilemek var, daha bereketli bir çalışma hayatı var, emeklerin karşılığı var. Ama ben davamı da ilettim: hiç kimse benim gibi yirmi yaşında kendini elli yaşında evde yalnız otururken görmek zorunda değildir, hiç kimse kadere küsmek zorunda değildir, videolara bulanmış bir gelecekte aldatıldığına tanık olmak zorunda değildir. Bir intikam alınacaksa bu sadece benim yüzümden bile olabilir, bunu bilemem. Önemli olan affetmek derken ben herkesi affettim, bana ne! Affetmek kötülüğe göz yummak değildir, o da var. Cehennemi görme arzusu taşımak kolay değildi ama orada beni farklı bir korku sardı, cehennemde yalnız olmak istemem doğrusu. "Git de gör gününü" derlerse, geri dönemezsem, şakası bile kötü. Bu hayattaki ilk veya tek amacım değil ama inanın öyle hissediyorum. Nefret ettiğim şeyler de var. Onlar karşısında sert ve dediği dedik bir insan olmak da var. İyi seneler. Tüm güzellikler sizleri bulsun. Kötülerin tuzakları cehennemlerde kurusun.
|