günlük yazıyorum

Bu birkaç gün içinde neden hiç ağlamadığımı anlamaya çalışıyordum(Tekrar anlamaya çalıştığım bir başka şey). Acaba hepsini o süreçte harcadım mı? ya da düşüncelerim yoğunlaşmadığı için ağlamak da içimden mi gelmiyor. Pek düşünmüyorum ayrılığımızı çünkü düşüneceğim bir şey aklıma gelmiyor sanki her şeyi birçok kez döngü şeklinde düşünmüşüm de limitleri artık dolmuş gibi. Demek ki benim düşüncelerimin bile bir limiti var şaşırdım buna. Aklıma gelme sıklığı da yaşarım diye tahmin ettiğim o buhrana eşlik edemeyecek derecede az. Galiba iyiyim ama düşünmüyorum işte dediğim gibi. Zihnim sessiz diyemem belki ama hiç bağırmıyor. Güdülerimin beni yapmaya zorladığı şeyi yaptıktan sonra zihnim o kadar çok enerji harcamış ki sanki dinlenme moduna geçmiş gibi. Arada sırada şu an naptığını, kimlerle konuştuğunu ya da sosyal medyadan kiminle takipleştiğini düşünüyorum tabii ama bunun yoğunluğu beni onu özlememe sebep olacak ve depresyon haline sürükleyecek kadar değil. Gerçekten şaşırıyorum kendime çünkü bunu hiç beklemezdim. Yine bir önceki gibi sürekli ağlayacağımı ve hayata küseceğimi, makyajlarımı bile öylesine yapacak noktaya geleceğimi düşünmüştüm. Açıkçası bu durum beni biraz korkutmuyor değil. Bir noktada patlayacak mı acaba bir şeyler bilmiyorum ya da benim sevgim mi bitmişti de bu yüzden mi daha az üzülüyorum. Acısı aylar sonra çıksın istemiyorum ama bu konu hakkında yapacak bir şeyim de yok sonuçta çıkacaksa çıkacak. Belki de basitçe artık o noktaya geldiğim için ruhsal olarak da batmadım. Gerçi dediğim gibi daha erken ama bakalım. Arkada bana jazz eşlik ediyor. Yeni duştan çıktım ve hemen yazmaya oturdum. Bugün kitap almaya çıkacaktım ama yarına ertelemiş bulunmaktayım. Evde boş boş sıkılmak da fena değil. Çok uzun zaman sonra içimde bir umutsuzluk hissi yok. Buna da hayret ediyorum. Acı veren şeylere ne kadar çok alışmışım.