Birbirimizi sevdiğimiz zamanları hatırlıyorsun değil mi? Âşık olduğumuz zamanları, hani şu çocukluk mevsimimizi. Hatırlarsın, niye hatırlamayasın ki.

Sahi ne kadar oldu ayrılalı? Hani şu çocukluk hallerimizi boğup öldürdük ya o sizin evin önünde o günden bahsediyorum, hani lanet ettik tüm yaşanmışlığa işte o gün.

Erkekler daha duygusal ben bunu anladım. Nasıl mı anladım? Hiç bilmediğim sokaklarda geceler boyunca hayatın vermiş olduğu sarhoşlukla gezdim ve bu hiç bilmediğim sokaklarda seni veya sana dair bir şey aradım.

İşte şu seninle oturduğumuz bank, bak şu sana küpelerini aldığım dükkân, şu binayı hatırladın mı? Hani sana çello alacaktık ya orası, şurada köpek kulübesi var hatırlarsan o gün nasıl korkmuştuk birden havlayınca!

İşte ben tüm bunlarla yaşarken, birde gece ile arkadaş olmuş yolsuz şarapçılarla konuştum dertleştim. Seni anlattım. Hiç tanıyamayacaklar seni ya ne yazık. Hatta ras gele belki görecekler seni laf atacaklar sana. Oysa ben onlara seni ne nahif anlattım geceler boyunca.

Beni barların barmenlerine sor, beni bana sarkıntılık yapan kızlara seni ağlayarak anlattığımı gördüğünde aşık olan kızlara sor, beni anneme sor, beni yemeden içmeden kesildiğim günlerde beynime ve karnıma giren kramplara sor, hiç biri yalan söylemeyecek.

Sonra erkekler! Ahh erkekler, gerçekten haklıydın “Siz erkekler yok mu? Hepiniz aynısınız" derken.

Evet, hepimiz aynıyız. Benim gibi düşmüş bir adamı kalabalık içinden hemen seçersin biliyor musun? Böyle gözünde parıldayan o delikanlı yaşlanmış gibidir, saçına ayna karşısında şekil vermek istemiş ama hayata karşı bezginliğinden gidip kafasını suyun altına tekrar tutmuş ve kafasında az buçuk jöle mole kalıntıları ile dışarı çıkmıştır, takı makı takmaz, süslenmez, böyle boyasız pejmürde bir ayakkabısı, üstüne o an yakıştırdığı iki parça elbise, kulağında kulaklık ve tüm şarkılar hatırasındaki acıtasyonlarını iyice depreştirecek şarkılardan oluşmuş bir şarkı listesi.

Benim gibi erkeklerin ne red-kit nede ıssız adam tribine düşecek gücü vardır. Böyle biraz daha tatlı ergenlik tribine düşmüş gibidirler, kaldırımlarda, köprüde, otobüs beklerken görebilirsin.

Genelde yere bakarız biz, kalabalıklara girdiğimizde gözlerimiz fıldır fıldırdır sizi arar. Ama sizin orospu kalbiniz bizim gözlerimizi abazalıkla suçlar, çünkü siz sildimi tek kalemde silen varlıklarsınızdır bu sizi her ilişki sonunda daha da elit yapar ve yaşadığınız şehrin en boktan en vasat en kendini entel zanneden hakikat garibi o embesil erkeğin kucağına doğru bir adım daha atarsınız.

Bu yolculukta sizler makyaja, stil peygamberliğine, trikoya ve lüzumsuz her ambalaja paralarınızı dökersiniz, anlaşılmadığınızdan dert yanarsınız. Kime biliyor musunuz? Kankanıza. Kankanız da bizden biridir.

Biz dinleriz, omzumuzda ağlarsınız, kolumuza girersiniz. Beynimizin, gözümüzün ve geriye kalan tüm varlığımızın tümünü size odaklayıp sizi iyi yapmak isteriz lakin yine sizden birisi bizim ayarlarımızı bozduğu için tüm özelliklerimizin yarısı hala onu düşünür.

Erkekler daha duygusaldır. O yüzden "erkekler ağlamaz" derler, çünkü siz ata konmuş kelebeklere bile bir mani bulup ağlarsınız. "Seni seviyorumlar", "aşkımlar" havada uçuşsun istersiniz, her şey ama her şey sizin tabiatınıza girince laçkalaşır, sadeleşir ve basitleşir.

Erkekler daha duygusaldır. O yüzden yazıyorum ya. "Kızlar duygusuzdur" düşüncesini çıkaracak bir zihniyet çıkarsa bu dediklerimden bil ki oda bir kızdır.

Ne diyordum? Ne kadar zaman geçti diyordum ayrılalı değil mi?

Asıl film ne zaman kopacak biliyor musun?

Yine ben bana senden kalanlar ile yürüyeceğim bir sokakta, ayaklarım nereye götürürse bu şehirde bir o yola bir bu yola gireceğim bu şehirde.

Hava hafiften soğuk olacak, ellerim ceplerimde Barış Manço'nun şarkısındaki gibi.

Beni bilirsin sokakta gördüğüm ufak çocukları severim. Yine başım önümde giderken bir ufak çocuk çıkacak kaldırımda önüme, eğileceğim "adın ne senin" diyeceğim. "Eneeesss" diye bağıracak bir kadın sesi, çocuk yanımdan uzaklaşıp senin yanına koşacak. İsminin Enes olduğunu öğrendiğim çocuğun senin olduğunu öğreneceğim yıllar sonra. Şok olacaksın beni görünce, beni gördüğüne değil o kadar sürede nasıl bu kadar çöktüğüme şahit olduğun için şok olacaksın. Tanıyacaksın ama illaki. Hiç dudaklarımı kıpırdatmadan sana "nasılsın?" diyeceğim "iyiyim" bile diyemeyecek mimiklerin.

Tam olgunluğunu yaşayan bir adam olacak kaldırımda, çok lüks bir arabası var, bagajı örtecek ismini bağıracak "hadi nerdesiniz?" diyecek. "Geliyoruz" diyeceksin. Aynı alyanstan sende de onda da var ve bir ufak çocuğunuz olmuş olacak. Benim/bizim olmasını istediğimiz, hayallerini kurduğumuz o ufak çocuk işaret parmağına sım sıkı sarılmış "hadi gidelim anne babam bekliyor" diyecek.

Bana bakarak dalıp gitmiş olacaksın, hemen irkileceksin ufak Enes'in telkini üzerine, dolu dolu gözlerini ovalayacaksın. Çok resmi bir dil ile "iyi günler" dileyeceksin bana ve o arabaya bineceksin.

İşin boktanı ne biliyor musun? Ben o haldeyken bile seni bekliyor olacağım, o çocuğunla birlikte.

Erkekler duygusal işte, sen yine dünyevi bir mazeretin en soğuk yüzüne sarılıp kestirip atacaksın, erkekler ne kesmesini biliyor ne atmasını.

Sen yine gideceksin ve ben gidişlerine bir çizik daha atacağım, kalbim senin gidiş çiziklerinle dolu olacak. Başımı eğeceğim adım atmak isteyeceğim atamayacağım. "Güçlüsün oğlum sen hadi yoluna" diyeceğim, yutkunacağım acı acı ve yine gideceğim, yine seni bir bilinmeze bırakıp gitmek düşecek benim payıma.