Birane kesiti ve sonrası...

 

       Mahalleden arkadaşlarla biraneye gittik dün. Hayatımda ilk defa biranede içecektim. Girdik kapıdan. İçerde yitik yaşamlar, bitik
rüyalar, hüsranlara gebe kalmış bir çok yüz, ardı arkası kesilmeyen şelale misali kadehler.

      Oturduk bir köşeye, başladık içmeye. Fonda normalde nefret ettiğim arabesk türünde bir şarkı çalıyor. Bu ortamda arabesk bile
kulağıma hoş geliyor. Hatta bir ara söylediğimi bile hatırlıyorum.
    
      Dertler tasalar dillendi aramızda. Alkol işte, kandırdı ruhlarımızı ve bir bir açığa çıkardı korkularımızı. Derin sohbetler, bazen
kirli bazense tertemiz düşünceler...
    
      Yanımıza meyhane klasiği olan konsomatrislerden biri geldi. Arkdaşlardan biri kadının cebine para sıkıştırdı ve onu yolladı.
Sonra 'Bunlara acıyorum. Gelip böyle virane yerlerde çalışıyorlar. Evde oturup çocuk bakmak varken erkeklerin kölesi oluyorlar. Bari cebine
gizliden para sıkıştırayım da ona bir faydam dokunsun diye düşündüm' dedi.

      Gece uzun ve biz deli gibi içiyoruz. Sanırım alkolün etkisiyle, arkadaşımın biraz önceki sözleri kafamda dolanıp durdu. Düşündürdü ve
ruhumu derinlerinden vurdu. Düşüncelerim kelam oldu dillendi. 'Ya o kadın evinde kocasını bekleyen kölelerden olmak istemiyorsa?
Ya o kadın çocuk doğurup sorumluluk almak istemiyorsa? Ya o kadın bu şeklde yaşamaktan mutluysa?...' dedim. Sözlerim bitmedi,
daha da çok dillendi:' Hem o kadın kendi parasını kazanıyor, hayatını kendi başına idame ettiriyor. Hem o kadın bizim kölemiz olmuyor.
Biz onun yanımızda durması için ona para veriyoruz. Kim kimin kölesi oluyor bu durumda?' dedim. Sonra bu ortamda böyle şeylerin gereksizliğini
anladım, saçmaladığımı(!) farkettim ve içmeye devam ettim.

    Artık eve gitme zamanı gelmişti.Gece sonlanmıştı(!) Araba da almamıştık yanımıza. Sarhoştuk ne de olsa. Ama işte sorun şu ki kent kartımın (İzmir'de
otobüs ulaşımının sağlandığı bilet) boş olduğunu akıl edemedim. Akadaşlara önden gitmelerini söyledim, markete uğrayıp gelecektim ne de olsa.

   İşimi hallettim çıktım marketten. Yol kenarında kokoreççi gördüm, yemeliydim. Kokoreççinin ekmeği kalmamış ekmek almaya gitmiş.
Ben kokoreççiyi bekliyorum, arkadaşlar ben bekliyorlar. Neyse o esnada tahminen ben yaşlarda doğulu bir genç yanıma ilişti.
Boynunda poşu vardı fakat görünmeyecek şekilde bağlanmaya çalışılmış belli ki başarılı olamamış. Tırstım. 'Nerelisin abi sen' dedi.
'İstanbul doğma, İzmir büyüme...' dedim. Çocuğun elleri arkasında sanki bıçağını saklıyor benden. İşte o anda bir şey farkettim.
Çocuğun gözleri dolmuştu. 'Abi neden bize kötü davranıyorlar, doğulu olduğumuz için mi? Ben ne yaptım onlara? Sadece yaşamak istiyorum sizin gibi.' dedi.
 Ağlamaya başladı. Bir sürü doğulu öğrencim vardı ve hepsi de şeker gibiydi. Ben de mi önyargılı davranıp da tırsmıştım bu çocuktan.
Sarıldık, o ağlıyor benağlıyorum. Etrafımızdan geçen bir kaç salak da garip garip bize bakıyorlardı. Sırtını sıvazladım, bir kaç söz ettim ve
ayrıldık. Ben arkadaşlarımın yanına gidiyordum, O ise umutsuz karanlıklara doğru yelken açıyordu.

    İçmeye, kafa dağıtmaya çıkmıştım oysa. Hayat işte!