bir yandan insanı yorup acı çektirirken diğer yandan mutluluk gözyaşları döktürendir.

 

o kadar çok şeyi aynı anda içinde barındırıyor ki, ne konuşup anlaşabilmekle ne gülüp eğlenmekle ne de başka bir şeyle oluyor. hepsinden "bir tutam".. aşk, göz kararı yemek pişirmeye benziyor aslında. kimi yemek pişerken tadına bakmayı sevmeyenlerden oluyor, kimi pişene kadar tencereyi yarıya indiriyor. kimiyse pişen yemeği konuklarına sunup, dolaba kaldırdığı kısmını soğuk soğuk yemeyi tercih ediyor. kiminin tercihleriyse o kadar önemli olmuyor. tuzlu yemek sevse de tuzu olmayanla aşk(?) yaşayabiliyor ve ona kendi tuzundan verdikçe mutlu oluyor. acıyı, ekşiyi, tatlıyı seven var. kiminin neyi sevdiğini düşünmeye hiç fırsatı olmamış, önüne ne konulursa onu yiyeni var.

 

listeyi uzatmak mümkün. netlik benim için pek bir anlam ifade etmiyor. hiçbir olay yaşanmayacak kadar olağan dışı değildir nasılsa. belki de bu yüzden adımlarımı temkinli atmayı tercih ediyorum. bir insanın iki kolu vardır ama o kollar yaptığı açıyla birçoğuna ulaşır. bu gücün kaybolmasınıysa kimse istemez.

 

üstelik günün birinde insan, bacaklarından olduğunda bile yaşamını sürdürmesine elleri yardımcı olur . bu elleri gelişigüzel sallamamak lazım o yüzden. bir annenin kucağında çocuğu uyuduğu için kolu bacağı uyuşsa bile yolculuk boyunca kıpırdamamasına benziyor biraz da. uyuş ama uyuşturma...

http://uykusuzunguncesi.blogspot.com/

Aşk önce seviyorum sanmaktır, buna kendini inandırmaktır.

 

 

 olduğunu gördüm demektir.

 

şu ana kadar bunları yaşamasamda gözlemlediğim aşk modeli budur... ve hiç bir aşk sonsuz değildir.