Dolunayın getirdiği aydınlıkla aynada beliren silüetime bakıyorum.Yorgun bir çehrem var şu sıralar. Mimiklerim anlamsızlaştı.Nefes alışlarım sıklaştı.Artık boş bakıyorum Dünyaya. Kelimeler anlamlarını yitirdi , yitirmeye de devam ediyor hala . Dizimi çamura atıran bu aşkta ; kaç insan tükendi , kaç umutlar yok oldu ? Acaba kaç kişi geceleri sessizce ağladı ? Biz umutsuz Dünyanın hayalci çocuklarıyız. Oyuncak sandıklarımızla büyüttük aşkı. Barbie bebeklerimizi sallarken söylediğimiz ninniydi aşk.Annemizden gizli onun kıyafetlerimizi giydiğimizde oluşan korkuydu aşk. Sizce de öyle miydi ? Ya da boşverin gitsin. Çoğu hayallerde gerçek olmaz zaten. Biz yine oyuncak sandığına kapatalım aşkı. Ne dersiniz ?

|