Büyümenin hala güzel yanının olduğunu düşünenler mi var?Şöyle bir bakarsak. Kendi evinin olması üstüne alacağın en büyük sorumluluklardan bir tanesi. Annen yok baban yok ailen yok, eski günler olmayacak. Evindeki o doyumsuz sohbetler mutluluklar hiç biri olmayacak. Hayat senin için daha da zorlaşacak. Her geçen gün daha da. Bazen yaşamaktanbile bıkacaksın belki de. Elektrik faturaları, su faturaları, evinin kirası vs. Bunlardan bıkacaksın ve eski hayatını özleyeceksin. İşte çalışırken geç saatlere kadar mesai yaparken annenin "geç oldu, yat" demesini özleyeceksin. Her gece gökyüzüne bakacaksın, yıldızlar olacak sevdiklerin. Bir gün birisini göremesen içine bir kurt düşer hemen kahrolur görünce de sanki bir bebeğin annesini günler sonra gördüğü gibi sevineceksin. Gidip uyumayı ve bir daha uyanmamayı isteyeceksin. Sokaklara çıkacaksınız fakat sokaklar size dar gelecek. Tıpkı vücudunuzun yüreğinize dar geldiği gibi. Ne masmavi denizler ne de pırıl pırıl gökyüzü sevindirecek sizi. Geçmişi düşüneceksiniz her an her dakika ama kötüleri atlayarak. Bunun sana iyi gelmediğini bilerek defalarca hatırlayacak ve defalarca özleyeceksiniz. Herkes Maç izlerken hep baban gelecek aklına ve yahutta kardeşin keşke onlarda olsaydı da beraber sevinsek üzülsek diyeceksin. Alışverişe gideceksin, bir şey alacaksın paran yetmeyecek keşke eskisi gibi çocuk olup yine istediğimi elde edip alabilsem diyeceksin. Ve sonunda Özgürlüğü buldum derken bir de bakacaksın etrafında dolaşan minik eller peşini bırakmayacak. Bu seferde hayatını onlara adayacaksın. Senin özgürlüğün onların yaşamının getirdiği zorlukların aşamaları olacak. Her istediğinde dışarı çıkıp gezemeyecek ve her istediğinde arkadaşlarınla buluşamayacaksın. Çocuğun her ağladığında gözyaşlarını silip ona küçükken, onun yaşındayken yaşadığın benzer olayları anlatacaksın ve özleyeceksin hem de çok. Sonra bir bakıyorsun ki peşinden koşan o minik eller evlenmiş, sen evin içinde "hangi ara büyüde de gidiyor bu çocuk" diyeceksin fakat o gidecek. Hem de göz göre göre. Sen hep onun iyiliğini isteyeceksin. Sıra gelir ki yalnızlık aşamasına, tıpkı annenin karnındayken o çırpınırcasına özlediğin o özgürlük duygusunu ve nefes alma duygusunu. Fakat bu aşamada şöyle bir gerçek olacak. Bu yalnızlık bitmeyecek. Anne karnındayken doğduğunda başında bulunan abiler, ablalar, babaanneler, anneanneler, dedeler hiç biri ama hiç biri olmayacak. Yaşamak için bir neden kalmadığını düşünecek ve her geçen gün kahrolacaksın. İyi bir anne/baba olamadığını düşünüp defalarca ağlayacaksın. Her geçen gün, her geçen saat ve her geçen dakika attığın her adımı sanki mezara atıyor muşçasına atacaksın. Nefesini sanki birisi sayıyormuşcasına alacaksın. Uyumak zor, uyanmak kolay olacak sizin için.Sevmeyeceksin bu sefer bu yalnızlığı kurtulmak isteyip de kurtulamayacaksın. Ölmek isteyip de ölemeyeceksin tıpkı bir zamanlar özgürlüğü istediğin gibi. Ve sonra bir bakacaksın kapkaranlık bir yer, etraftakilere bakacaksın herkes başucunda ağlıyor. Bağıracaksın fakat onlar duymayacak ağlayacaksın kendini parçalarcasına. Çocuğunun sana yaklaştığını göreceksin ve son kez boynuna sarılıp kokusunu içine çekeceksin. Bundan sonra senin için uzun bir bekleyiş olacak. Yalnız, çaresiz ve kimsesiz.
İşte bu yüzden eskisi gibi, küçük çok küçük olmak istiyorum. Hep on yedimde kalmayı hep bu zamanı yaşamak istiyorum. Şimdi anladınız mı neden büyümek istemediğimi ?Peki, zaman biz istemesek de akıp geçiyor öyle değil mi ? Şimdi kalkıp derin bir nefes alın. Dışarı çıkın sevin hayatı. Her dakikasını her saniyesini yaşamasını bilin. Hayat siz yaşayasınız diye var.
Buraya kadar sabredip okuyanlara teşekkür ediyorum. :)