AMELİYATHANEYE GİRERKEN
Taaa.. içime işlemişti korku o küçük yaşta yanımda annem ve babam vardı.
Annem :-Oğlum ağlama!-"Ağlarsan hastalanırım."demişti
Gözleri hüzünlüydü ellerimi sıkıca kavramıştı.Bırakmak istemiyordu ama mecburdu.
O an kendimi değil onu düşündüm.
-Ağlama yoksa hastalanır.
Bırakmıştım ellerini çok soğuktu anlamıyordum ne olduğunu ama korkuyordum küçük bedenim soğuk ve korkuyla karışık titriyordu. Ardından yattığım yerde uyuya kalmıştım rüyamda ailem vardı.Tokat darbeleriyle uyandım.Uyandığımda ilk hissettiğim olağan üstü bir acı -Ayağım yerinde yok ayağımı kesmişler. Diye bağırıyordum.Annem ve babam perişandı.Etrafta benim için koşuşturan insanlar vardı.Büyük bir
sınav başlıyordu.Ama ben ben çok küçüğüm okumam bile yok.Bu hayat sınavıydı.
Yatağa yatırmışlardı ne olduğu hakkında bilgim yoktu.Acı yokluyordu küçük bedenimi ama senin ne işin var orada ben çok ufağım benim günahım ne olabilirdi.
Günler geçtikçe anlamaya başlamıştım özgürlüğüm elimden alınmış kısıtlamalar gelmiş henüz 7 yaşında bir çocukken yatağa mahkum kalmıştım.Hayat devam ediyordu.
Çocuk aklı farkında değildim hiç bir şeyin.
Not: Ayağima ilizarov cihazı takılmıştı.Yani ayağımı kesmemişlerdi.Ama ben ayağımın olmadığını düşünmüştüm o an şokla.
|
|
|
Bu Nedir? - En Popüler 100 Yazar
|