Nefret duygusu, her şeyden, herkesten nefret etmek... Evet nefret ediyorum. Ondan, bundan, şundan, her şeyden, her insandan, herkesten. Kimseyi sevmiyorum. Çünkü gerek yok. Söylediklerine, yaptıklarına anlam veremediğim saçma insanlar. Evet o saçma sapan, basit, boş kafalı insanlardan nefret ediyorum. Ne yararları dokunur, ne de bir iyilik yaparlar. İnsanlık yoktur içlerinde. Ne bir şeyi ciddiye alırlar, ne de karşılarındaki insanı düşünüp ona iyi, saygılı davranırlar. Nefret ediyorum insanlardan çünkü şu ana kadar bir insan görmedim. Hayvanlardan daha vahim bir haldeler. Kötülük yapmak onlar için bir iyilik. Bu yazıyı okuyup sizde benden nefret edebilirsiniz ama bana insanları sevebilmem için bir neden söyleyin. Tamam bende bir insanım ama kendimi de sevmiyorum zaten. İyi olan insanlar nerede? Ben bunları yazıyorum evet. Ama ben bunları neden yazıyorum? İnsanlardan nefret ettiğimi yine insanlara söylüyorum. Evet tuhaf. Ya ben normal değilim ya da bunu anormallik olarak değerlendirenler normal değil. Ben neden anormal olayım ki? Ya aptallar aslında zeki, şu an zeki zannettiklerimiz aptalsa? Ya güzel dediklerimiz çirkin, çirkin dediklerimiz de güzelse? Buna kim karar vermiş? Ya sesi çok güzel dediklerimizin sesleri iğrenç, sesi iğrenç dediklerimizin sesi Allah'ın yarattığına göre güzelse? Buna cevap vermenizi çok istiyorum bana fikir verin. Yanlış mı düşünüyorum, doğru mu bunu öğrenmek istiyorum. Ayrıca bizim yanlış dediklerimiz ya doğruysa, doğru dediklerimiz yanlışsa? Ya gerçekler yalan, yalanlar da gerçekse?