Sonbaharda solmuş yapraktım,
Güneş göstermiyordu yüzünü.
Rüzgar yerden yere savuruyordu,
Amansız bir yola sürüklüyordu.
Küsmüştü bana bulutlar,
Acımasızca çarpıyordu damlalar.
Her çarpışta bir damla umudum daha,
Sel olup gidiyordu,sonsuz karanlığa...
Gözlerim aydınlığa ulaştığında,
Gözlerinin ışıltısı aydınlatıyordu gözlerimi.
Minicik elleriyle sarmıştı beni,
Isıtıyordu titriyen bedenimi.
Hapsolduğum karanlığı,
Aydınlattı gözleri.
Kaybettiğim umudumu,
Geri verdi elleri.
Solan yapraklarımı,
Yeşertti benim oluşu.
Olmayan düşümü,
Yaşattı gülüşü.
Kabus gibi günler,
Rüyaya döndüler.
Ve ben,
Bu rüyadan uyanmak istemiyorum.