Umudumun tükendiği son noktada bana yardım eli uzatacak, beni bu karanlık iç dünyamdan uzaklaştırıp, aydın bir dünyaya ulaştıracak bir kahramanım yok. Bende isterdim şu hayatta başkalarının oynadığı gibi baş rol oynamak. Bende isterdim arkalarda olmak yerine önde olmak. Bende isterdim yalnız olmak yerine, kalabalık mutlu bir çevrede olmak. Bende isterdim sevilmek, sevmek. Bende isterdim her isteğimin gerçekleştiğini bilmek. Her insan gibi bende isterdim, mutlu, huzurlu olmak. Ama hayat "Al! Yaşa!" derken yaşayış biçimini biz seçemiyoruz elbet. Ötekiler bizlere "bırakın yaşasınlar" diyorlar. Yaşıyorum! Mutluluk elbette sizin. Ama mutsuzluktan mutlu olduğumu düşünerek de mutlu zannedebilirim kendimi, olabilirimde belki. Yalnız olmaktan keyif alarak meydan okuyabilirim sizlere. Ötekiler! Hep on adım gerimizde bazen iki adım ilerimizdekiler...