|
Eskiden sıcacık yuvaları, yemyeşil bahçeleri, tek katlı, pembe boyalı okulları vardı. Sonra... Unutuldular.
Bir deprem yıktı onların yuvalarını, ya da bir terorist... Sel bastı okullarını, yangın yuttu yemyeşil bahçeleri, karaya boyadı...
Yana sadece bahçeler değildi, yürekleride karardı onların. Yaşamın zorlukları, simsiyah bir is bıraktı küçük yüreklerinde...
Soğuk sokaklarda, sevginin olmadığı, kar kaplı kaldırım taşlarıydı artık yuvaları, onları sarıp sarmalayan ana kucağı yerine...
Soğuk yuvalarda, soğuk yürekler karşıladı onları. Dövüldüler... Sömürüldüler... Dilendiler, ya da çaldılar. Ama en büyük tokadı insanoğlundan yediler, kendi kişiliklerini barındıran insanoğlundan.
Aç kalmamak için para gerekiyordu. Bir yerden bulunması gereken para... Tek çareleri başkasının olanı almaktı. Fakat yakalandılar. Kaldırım taşlarından, hpishane parmaklıklarına gittiler, bir kez bile dinlenilmeden... Zaten kim dinlemişti ki onları? Konuşsalar bile duyan yoktu bu kara yürekleri. Sesleri yaşamın gürültüsünde kayboluyordu...
Bazı kardeşleri dayanamadı, oracıkta can verdiler. Sokak aralarını ufacık bedenleri süslüyordu. Her biri bir vahşet sergiliyordu. Erkenden toprağın kucağına attılar kendilerini. Kim olduklarını yargılamadan sarıp sarmalayan toprağa...
Ama geri kalanlar yaşamak zorundaydı. Tek çözüm yolları ya dilenmekti, ya da peçete, şeker satmak. Gereken buydu fakat burada da bütün kapılar yüzlerine kapandı. Her "hayır" yüreklerini titretti onların, kazanılamayan paranın dayağını düşüne düşüne...
Birden oradanda koparıldılar. Gittikleri yer, Yetim Yurdu'ydu. Orada okuyacak, doya doya yiyeceklerdi. Eskide olsa bir sürü giysileri olacaktı. Sıcacık sobanın yanında, mis kokulu sabunun ferahlığını hissedeceklerdi... Peki, bu düşünceler gerçek miydi?
Gittiklerinde anladılar ki, arada bir fark yoktu. Sadece sıcaklık vardı, sahte olan bir sıcaklık. Yine dövülüyorlardı yine sömürülüyorlardı. Az yemek vardı, doya doya yemek yasaktı. Zaten az olan yemeklerini büyükler alıyordu ellerinden. Buraya hiç dayanamadılar. Kaçtılar. Asıl yuvalarına, onları kirleten yerlere döndüler: Sokaklara...
Kalanlar, umudu olanlardı. Kara yüreklerinde sevgi kırmızılıkları olanlar. Yine de verilen yemeklere şükrediyor, kıyafetlerini çok seviyorlardı. Ara sıra da olsa, ziyaret edenler de oluyordu. Fakat bu geçmişi unutmaya yaramıyor, büyüdükçe sorunlu gençler yaratıyordu. Çünkü onlar ne denli yemekleri, kıyafetleri, ziyaretçileri olurlarsa olsunlar, unutulan çocuklardı...
|