|
Her bir yaprağında hüzün biriktirir papatya.Herkesin bildiği ama korktuğu.Neşesinide özünde biriktirir,arılar bile neşesinden beslenir.Bazen kaldiramaz biriktirdiği acıyı ve yavaş yavaş boyun eğer bu hayata yada falına bakmak için kopartılır.Her kopartılan yaprağında biraz daha rahatlar ama yavaş yavaş ölmektedir.Kökünden çıkmıştır bir kere.Her bir yaprağı koptuğunda bir kederi atar dışarı ve yavaş yavaş acılarindan azat edilip neşelenmeye başlar lakin son saniyeleridir papatyanın.İnsanoglu hiç bir zaman yavaş yavaş ve huzurla ölmesine izin vermez.Son bir hamle yapar,onun özünü kopartır
HOŞÇAKAL PAPATYA
|